zwaar water

Het zware lichaam schiet weg als een pijl.
De strandstoel zucht als een oude vulkaan.
De bewoner van het lijf omhelst het vanille ijs.

Haar danspassen dreunen op het zandpad
het zijn de vloeiende druppels van de schede
elke lik ontdooit de korst van de onderstroom.

Door de schreeuw van de pauw
bevriest deze voluptueuze matrone
de tong uit haar mond, het been geheven als een hond.

Zo is zij te zien, een reuzin op een doorgaande weg,
voorbijgangers laten haar hun woorden na,
terwijl zij droomt van nieuwe pauwenstreken.

 

Oslo, augustus 2002
Nini Salet