Naast werk en onderzoek op het gebied van arbeidsverhoudingen schrijft Nini Salet gedichten. In die gedichten worden interdependentieketens blootgelegd. Mensen zijn geen projectielen, geen kometen of sterren. Zij zijn op een andere manier tot elkaar veroordeeld of aan elkaar gehecht zo blijkt uit taferelen op straat en in openbare ruimtes. Terwijl sommige mensen neigen tot klonen, benadrukken anderen de afzonderlijkheid. Het is de ontkieming van wat Vestdijk noemt de paradoxale verenkeling in "Het wezen van de angst". In de gedichten komt die verwondering tot uitdrukking en krijgen de verschillen samenhang.